Met deze wat druilerige dagen is het toch niet zo gek dat ik verlangend uitkijk naar een zonnig oord waar ik heen kan vliegen en mij kan laten omhullen door warmte?! Grappig genoeg betrap ik mijzelf erop dat dit verlangen voortkomt uit 'even weg willen zijn waar ik ben'. Opladen, de moeheid van een halfjaar drukte van mij af laten glijden, mij laten koesteren door de zon, die oneindige warmte uitstraalt.
Zonder vakantie 'fout' te willen maken, kan ik toch wel instemmen met de opmerking van een Costaricaan die wij ooit ontmoetten op een schitterende rondreis door Costa Rica: 'holiday? I never go on holiday! it is beautiful right here where I am!'. Hij bedoelde dit misschien heel letterlijk, zo van: 'dit land is zo prachtig, waarom zou ik elders heen gaan'? Maar als je het een laagje dieper interpreteert, zegt deze man ook: 'waarom weggaan van 'hier' (= jezelf), als je inziet dat 'hier' prachtig is.'
Huh!? Moe zijn, prachtig? Ja, je denkt misschien: die Mariëtte heeft haar zonnebril al op - een roze bril zeker - en ziet de wereld niet helemaal meer scherp. Toch wel. Als je kijkt vanuit het perspectief dat elke vorm (dus ook moeheid) een manifestatie is van 'de openheid zelf' (je kunt dit ook: licht, bewustzijn of Zijn) noemen, is het al helemaal perfect zoals het is. Dan wil je, nee hoef je, nergens anders meer naartoe dan waar je bent. Je bent 'thuis' (bij jezelf).
En hiermee geland op mijn eigen grond... boek ik lekker een reisje naar Egypte. Zon, mmm!
ps. wil je kennismaken met deze visie van 'thuis komen', kijk dan eens op: http://www.zijnsorientatie.nl/; een beter reisgezelschap kun je niet treffen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten