Waar staan we voor?

Soms is het nodig de koppen weer even bij elkaar te steken. Waar gaat het ons ook al weer om? Vanuit welke waarden werken wij hier samen? En waartoe, waarheen? Daar waren we de afgelopen dagen mee bezig, op de Baak Strategiedagen.
Leefden wij 'waarden-loos'? Wisten we niet meer waartoe wij wilden bijdragen? Nou, dat valt wel mee, alleen soms is het nodig dit weer eens expliciet naar elkaar uit te spreken. Zichtbaar te maken wat ieders waarden zijn. En waartoe? Om daarin te zoeken naar gemeenschappelijkheid, met behoud van verschillen.
De Baak wil bijdragen aan duurzame organisaties, organisaties waar de menselijke factor centraal staat. Waarbij je de mens niet als 'eenmansworst' benadert, maar juist in alle diversiteit van mens-zijn ontmoet en laat spreken. Alle mensen samen, in een diversiteit aan talent, eigenschappen en achtergrond, vormen de organisatie.
Gaandeweg de dag benoemde iemand dit als dat de Baak focust op 'the human sound of enterprise'. Zie hier het beeld voor je van een band of orkest dat met de diversiteit aan instrumenten, elk met een eigen geluid, soms improviserend soms vanuit partituur, tot mooie muziek komt. Een prachtig voorbeeld van Kyteman's orkestra.
Wat is er voor nodig om iedereen aan te spreken in zijn/haar unieke bijdrage, zodat de som van alle unieke delen tot een lekker werkbaar geheel komt dat tot mooie resultaten kan leiden? Wij denken dat dat gaat door daadwerkelijk dat 'diepere talent' van mensen tot bloei te laten komen. Leiderschap van binnenuit. Zodat mensen er helemaal ZIJN, authentiek aanwezig.Tegelijkertijd, vanuit onze ambitie om door middel van leren en ontwikkelen duurzame organisaties in de wereld te zetten, vraagt dat ondernemerschap. Naar buiten treden met je ideeën, je idealen, iets neerzetten. Zodat je bijdraagt, aan iets dat groter is dan jij. Dit is het WORDEN, het vormgeven vanuit dat authentiek aanwezig zijn.
Ik als professional begeef mij graag in dat speelveld. Ik (her)ontdekte mijn persoonlijke waarden: waarachtigheid en betrokkenheid. Waarachtigheid staat voor mij voor: steeds kijken 'of het klopt', of ik congruent ben in wat ik vind en hoe ik handel. En of ik dat ook om mij heen zie. Dit staat dus ook voor eerlijkheid, en de moed hebben iets aan te kaarten als het niet klopt, de 'moed van de krijger'. Betrokkenheid, zowel een waarde als kwaliteit van mij, is daarmee een voorwaarde voor die waarachtigheid: betrokken zijn en blijven bij de mensen om mij heen, en volhouden, ook al wordt het spannend of valt het even niet mee.
En waar ga en sta jij voor...?

Wat vond jij een fijn moment vandaag?

Mijn lief en ik hebben elke avond een vast ritueel voor het slapen gaan. En dan heb ik het even niet over: de glaasjes water die ik altijd tot het randje toe vul en vol zorg op de nachtkastjes zet, de gordijnen die we zo dicht mogelijk tegen de muur aanvouwen om elk mogelijk (te) vroeg zonnestraaltje te blokkeren, tot en met mijn 'licht neurotische check' of de kledingkastdeuren geheel dichtgeschoven zijn omdat ik er niet tegen kan als zo'n donker gat mij aangaapt in de nacht (ja, ik zei toch al 'licht neurotisch' ...) Nee, die rituelen doel ik nu niet op.
Ik heb het over het ritueel dat we altijd aan elkaar vragen waar we van genoten hebben deze dag. "Wat vond jij een fijn moment vandaag"? Het is heerlijk om - al bijna in slaap dommelend, met de lichten uit - samen terug te kijken op de dag en het benoemen van een geluksmomentje. Het zijn meestal geen gewichtige dingen als: 'ik heb vandaag dat rapport afgemaakt en het is goed ontvangen bij de directie' of 'ik heb eindelijk dat netwerkgesprek gepland met die manager van...'. Bij ons is het meestal iets als: 'Toen Puk (onze hond) achter dat konijn aanrende en je alleen haar witte staart nog boven het gras uit zag wapperen, dat was zo grappig' of 'die cheese cake op dat terras aan het water, goddelijk!'.
Mij helpt dit vaste ritueel in het herinneren dat elke dag iets moois / fijns / goeds in zich draagt, hoe (soms ellendig) ik mij ook voel die dag. En dat de gouden randjes vaak in de kleine dingen schuilen. Door dankbaar te zijn, voor juist die kleine dingen, eer je het leven zoals het is. En leef je GROOTS. 

Ik ben boos, heel boos!

Wat doe je als je al twee uur wakker ligt, als je hond midden in de nacht heeft lopen gillen en je niet meer in slaap valt? Je alleen maar in allerlei gedachten raakt over: hoe pak ik dat aan in teammeeting x nu we te maken krijgen met ... Of: we moeten snel die schoorsteen laten maken, want het regent nog steeds zo erg. Door wie, wanneer dan, jee, hoeveel kost dat eigenlijk...? Dat soort denk- werk, terwijl je weet: shit, het is vier uur in de nacht, ik had een beredrukke week, moet goed slapen, want vrijdag van alles te doen en zaterdag concert met Prove-It ja, dan wil ik toch wel uitgerust op het podium staan... Wat doe je dan: een blog schrijven ( plus een kop thee met beschuit erbij, want ik krijg altijd honger op zo'n nachtelijk moment. Nu zegt iedereen dat ik ben afgevallen dus ik hou me ff niet in).
To the point, Mariette, je schrijft toch "ik ben boos". Ja, stimmt, klopt. Dat is het eigenlijke thema waar ik het over wil hebben. Bovenstaande uitspraak is de gevleugelde uitspraak in het gezin van mijn zusje ( die feitelijk geen -JE meer is, met haar 39 jaar, man, twee kids, maar toch ook weer wel, want voor mij blijft ze mijn jongere zusJE). Haar oudste zoon is net vijf geworden en met hem hebben we de fase van: "ik ben boos, want ik WIL iets ( wat jij niet wil)" al geruime tijd doorgemaakt.
Kinderen leren in contact met hun ouders te differentiëren en hun eigen wil vorm te geven door hun boosheid toe te laten. Althans, als de omgeving daar veilig genoeg voor is. En de ouders het kind spiegelen in dat het kind boos is, omdat hij iets wil, wat soms wel en soms niet kan, maar dat het in ieder geval okay is DAT hij dat aangeeft. Is de spiegeling van de ouders het tegenovergestelde, in de zin van: hoho, jij hebt nu niets te willen, verdwijnt de link tussen boosheid = iets willen = jezelf vorm ( willen ) geven. En dan wordt boosheid iets als een " lastige emotie", die je onderdrukt of die je af en toe "uitleeft", maar weinig mee bereikt inzake weergeven wat jij nu feitelijk wilt.
Waarom dit relaas: omdat ik zelf recent die link hervonden heb, en... dolgelukkig ben met het resultaat. Dus nee, ik heb niet mijn leidinggevende de huid vol gescholden vanwege die leuke rol, die eerst wel, en toen niet doorging. Ik ben niet stil in een hoekje gaan zitten mokken, toen ik het idee had dat collega Y mijn inspanningen niet waardeerde. De boosheid wist ik in te zetten voor het vormgeven van mijn willen, in een helder en stevig verhaal: zo wil ik het, zo zie ik het, dit verwacht ik van je, etc. En dan zonder de verwachting dat de ander het ook zo wil, ziet of kan geven.
Ik kan je zeggen: het voelt heerlijk om mijn boosheid nu te voelen als een levenskracht i.p.v.een lastige emotie. Te zien dat door deze stroom te koppelen aan wie ik ben en wat ik wil, het mij veel steviger maakt in contact. Ook plezier in mij wakker maakt, en de zin om zaken aan te pakken, waar ik voorheen geen zin meer in had. Of misschien nog steeds geen zin in heb, maar dan openlijk. En dan wel de verantwoordelijkheid pak waar die nodig is.
Ik wil afsluiten met een paar inspirerende zinnen uit de toespraak van Johan Fretz (interview NRC next 10 mei j.l.) omdat uit zijn betoog doorklinkt, hoe hij zijn boosheid op de bezuinigingen in de kunstsector transformeert tot daadkracht. In plaats van schoppen tegen, klagen of verzuren - wat in tijden van crisis een logische reactie 'lijkt' te zijn. Als je jezelf niet bij de lurven grijpt en die tegendraadse beweging durft te maken. Hij zegt het zo: "Dus laten wij op deze bijzondere dag dan tot slot toch 1 ding van dit kabinet omarmen: de term verantwoordelijkheid uit het motto Vrijheid en Verantwoordelijkheid. De verantwoordelijkheid om bewust bezig te zijn met het hervormen van de kunstsector. (...) Door niet alleen een bold statement te maken, maar door samen te komen, plannen te maken, ideeen scherper te formuleren, relevant te blijven. Want wij zullen uiteindelijk altijd zelf ons eigen bestaansrecht moeten bewijzen! Wij zijn geen slachtoffers! Door de onvoorwaardelijke toewijding aan creatie zullen we mensen blijven begeesteren."
Ik ben boos, heel boos! Heerlijk.

Inspiratie? Discipline zul je bedoelen!

Aangemoedigd door mijn zeer gewaardeerde collega Jos (social media expert) middels zijn email aan ons bloggers van de Baak over criteria voor een goeie blog - waag ik mij vandaag aan een nieuw bericht. Hij noemde diverse criteria, ook inhoudelijke (waar ik me maar even niet druk om maak, want als je mijn blog niet leuk / leesbaar / actueel vind) dan klik je gewoon rustig weg. Ik neem het je niet kwalijk... Waar ik mij door Jos met name liet aanspreken was het criterium: frequentie. Oftewel, zegt Jos: "een succesvolle blog betekent dat je minimaal eens per week of twee weken een nieuwe blog schrijft."
OEPS! Mijn laatste blog stamt uit december, en daarvoor was al het maanden blog-stilte. Writersblock? Druk geweest? Griep? Nee, Mariëtte, dat zijn natuurlijk geen redenen voor het afwezig zijn in het digitale universum. En niet alleen Jos en de social media wetten schrijven dit voor, nee, ook uit monde van menig boekenschrijver heb ik dit de laatste tijd vernomen. Het is een misvatting te denken dat je, om te kunnen schrijven, 'inspiratie moet krijgen'. Want dan is het soms lang wachten! Nee, zeiden die schrijvers (die ik zag op DWDD, Omroep Max... oh sorry, dat was omdat ik ziek thuis was, dan.... ok, laat maar): schrijven vraagt om discipline en regelmaat. Opstaan op hetzelfde tijdstip, achter je laptop, beginnen, doorgaan, volhouden, tot er letters op papier staan.
Nu is het bij schrijvers van boeken wel weer een ander proces dan bij een blog, denk ik, omdat een boek geschreven en ge-edit en weer herschreven etc wordt, tot het 'perfect is'. Een blog onstaat meer in de flow van de gedachtenstroom van de bedenker, en wordt (minimaal) ge-edit. Dan moet het in één keer 'af' en 'leuk' zijn. Of niet? Mag een blog soms ook stom zijn, maar wel voldoen aan het criterium 'tijd'? Zo van: Beste lezers, daar ben ik weer. Of je het nu leuk vindt of niet! Toegegeven: ik vind ook niet álle (hoewel wel de meeste) columns leuk van Renske in het NRC. Maar het is toch weer fijn haar zowat elke dag even te ontmoeten. En te glimlachen om de grappige dingen die zij beschrijft van haar dagelijks leven.
Discipline dus. Niet wachten tot de inspiratie mij toevalt. Ik ben benieuwd of ik me daar aan kan houden. Jullie gaan het merken.
ps. nog een filmpje van het internet over 'how to overcome a writersblock'... gaat jouw creativiteit niet weer stromen van deze grappige semi-serieuze Rose?