Een geluksmoment, zomaar op een wandeling door het bos met mijn hond (wat vaak al een geluksmoment an sich is):
Drie jochies spreken mij aan, buiten, bij een uitstalling met een tafel, plastic Ikea bekertjes en een thermoskan: "Mevrouw, wilt u een kopje thee?". Blij verrast, maar met mogelijk een Hollands pruimenmondje zeg ik: "Tja, op zich wel, maar ik heb geen geld bij me...", er vanuit gaand dat deze drie jonge mannen - in de leeftijd 3 tot 5 jaar zo schat ik in - het ondernemerschap aan het beproeven zijn. Maar nee hoor, met een: "... het is gratis hoor" en drie blije gezichten die mij vragend aankijken, maken zij in één keer mijn dag goed.
Ik krijg eerst 'de beloning' aangeboden (een doos met kleine steentjes, waar ik er met zorg eentje uitpik). Om vervolgens met veel zorg (en oeps, met beetje sneeuw in de beker als deze op de grond valt) een kopje thee aangeboden te krijgen door jochie 1 (kleine potglazen op zijn bijziende kijkers). Mijn 'beloning' voor hun dienst geef ik met veel egards terug, en krijg van jochie 2 (het stoere vriendje van jochie 1, met lange lok en 'looks' waar de meiden nu al voor vallen;) een theedoos aangeboden waaruit ik mag kiezen uit meerdere smaken. Om van jochie 3 (het kleine broertje van jochie 1, even vuurrood haar als mijn Kooiker hondje, mooi gezicht met sproeten en stralende kijkers) een glimlach te mogen ontvangen waar elk hart van smelt. Vrolijk lachend en met een "bedankt jongens, succes met jullie café" loop ik terug naar huis.
Jee, denk ik. Zo makkelijk is het dus om iemands dag zonnig te maken: je biedt iets aan, zomaar, omdat je dat leuk vindt, je er zelf blij van wordt om daar mee bezig te zijn, en iemand anders geniet daarvan. Dat doet mij denken aan een interview in de Happinez (http://www.happinez.nl/) met een zeer ondernemende man Martijn Aslander (http://www.martijnaslander.nl/) , die zegt: "Verbind je met anderen, gebruik je talent als je kompas en wees niet bang eerst te geven voor je iets ontvangt. Zo bouw je mee aan een nieuwe economie." Zo richt hij nu ook zijn werkende leven in: hij geeft adviezen, workshops, presentaties, en laat de ontvangende partij bepalen wat hij/zij het waard vindt daarvoor te betalen.
Al zie ik mijzelf nog niet geheel op die wijze in mijn levensonderhoud te kunnen voorzien, en ben ik waarschijnlijk een stuk behoudender dan deze snelle, ondernemende Martijn, toch spreekt zijn 'motto' mij aan. Als ik toch zo eens zou kunnen denken over 'werk', hoe zou dat uitpakken bij mij? Hoe zou ik mijn talent benoemen dat ik de wereld ga aanbieden, zomaar, vanuit 'rijkdomsbewustzijn'? Zou dat werkelijk kunnen, om zo tot een nieuwe ecomonie te komen, waarbij - zoals bij de drie kleine mannen uit mijn ontmoeting - geld overbodig wordt, en wij talent uitwisselen?
