Wat was de kwestie: voor wie mijn vorige blog heeft gelezen zat, of zit, ik in een periode van enorme drive tot zaken bewerkstelligen, vanuit dat 'creatorschap' en de energie die dat losmaakt. Ik manage allerlei programma's tegelijkertijd, ben trainingen aan het ontwerpen, spring in spannende klussen met klanten, geef zelf training, neem beslissingen in teams... en verrek: wat gebeurt er een hoop! Ik geniet daarvan, van die flow, van de (kleine en grote) successen. Tegelijkertijd voel ik heus ook: er moet wel binnenkort een rustmoment komen, een break om even uit deze sneltrein te stappen die met volle vaart en eenpuntige doeltreffendheid door het landschap van de Baakse wereld raast.
Maar goed... ik maakte mijzelf en mijn gedrevenheid "fout", onder andere omdat mijn partner mij aansprak dat ik wel erg weinig aandacht voor haar, huis en hond vertoonde. En er wat bleekjes begon uit te zien. Klopt: die diesel van mij stopt niet zomaar, en als ik eenmaal aan de gang ben, zie of hoor ik ook weinig tot niets om mij heen. Ik noem het focus, zij noemt het 'afwezig zijn'. Voor haar bén ik dan ook afwezig, dus daar heeft ze een punt. Alleen: haar appèl hoorde ik als: ik moet dus 'anders zijn', eigenlijk: zijn zoals zij wil.
Kijk, en daar ga je dus de fout in als partner: denken te horen dat je niet jezelf kan zijn en dan maar voor de goede lieve vrede schipperen, aanpassen, je eigen behoefte opzij zetten, en jezelf fout maken dat je uberhaupt een andere behoefte hebt. Want onderhuids doe je natuurlijk toch gewoon je eigen ding, zo van: "schat, kom je nu mee naar de winkel?" - "jaha, ik kom eraan!", en dan pas een half uur later, vele emails en gedachten verder, achter je laptop vandaan gehold komen. Partner: stoom uit de oren. Ik: geïrriteerd, want "ik bén er toch nu?!". De collusie van het soort-van-samen-zijn is weer helemaal opgebouwd.
Mijn coach liet mij inzien dat het erom gaat helemaal te waarderen wie ik ben, die diesel die eenmaal op gang een sneltrein wordt, of, - zoals zij het beeldend voor zich zag - een fles champagne waar de kurk van afspringt en de bubbels eruit ploffen. En nóg een fles... en nog éen... PLOFFFFFF!!! En te zien dat ik daarin verschil van mijn partner, die zij omschreef als een 'rondborstige volle rode wijn' (mijn partner herkende zich hier helemaal in), en die op meer gemoedelijke wijze haar werk wil afhandelen, met her en der een pauze, daar waar ik niets ontziend doorstoom. En dan de kunst: elkaar helemaal in waarde te laten in hoe je bent, en (voor jou onbegrijpelijk of irritant) gedrag te accepteren, tenzij het jou of jullie relatie dusdanig hindert dat je het ter sprake moet brengen. Maar dan nog... de keuze ligt bij ieder om een handreiking te doen naar de ander, het bekende 'geven en nemen' in een relatie.
Bij mij gaan dus vaak de alarmbellen rinkelen (omdat ik het zelf zo goed ken!) als iemand zegt dat 'ie altijd de harmonie nastreeft. In essentie een prachtige waarde, maar streeft iemand naar harmonie uit angst om de ander kwijt te raken als 'ie zijn eigenheid ten volle laat zien, of als pure vrije waarde van afstemming in een groter geheel? Omgekeerd: iemand die met ferme termen aangeeft dat bij hem/haar "vrijheid op één staat", leeft die persoon ware vrijheid in besef van de inherente afhankelijkheid van anderen, of is het 'vrijheid op je eiland' en daarmee net zo min je eigenheid leven als de harmonie-zoeker?!
Ik heb het vast al eerder geschreven, maar jezelf zijn is je eigenheid ten volle leven IN RELATIE. In het besef van afhankelijkheid van anderen, in het zien dat jouw gedrag en keuzes invloed hebben op de ander. En dan zonder jezelf bij voorbaat weg te cijferen, of de ander weg te cijferen door 'op je eiland' te gaan zitten, in contact te treden. Je hebt altijd weer de keuze om vanuit die openheid de ander fris en nieuwsgierig te ontmoeten. Dat voelt voor mij écht als vrijheid leven...
