Vandaag is mijn vrije dag, althans, gewoonlijk is dat zo, maar vandaag haal ik een vakantiedag in. Enfin, omdat het toch een vrijdag is, gun ik mijzelf wat later op te staan en een uitgebreide wandeling met mijn hond te maken langs de landerijen hier in de buurt. Een schitterende dikke mist hangt deze ochtend in ons dorp (ha, wat klinkt dat heerlijk plattelands), waardoor het klinkt en voelt alsof je onder een soort kaasstolp loopt, als je snapt wat ik bedoel.
Mijn oren stonden deze morgen op 'gewaarzijn' - daar bedoel ik mee: ze stonden afgesteld op horen wat er allemaal om mij heen klinkt aan geluiden in plaats van op de dagelijkse uitzending van mijn altijd babbelende geest - en daardoor hoorde ik de vogels intens kwetteren en fluiten naar elkaar. Misschien hoorde ik het ook wel beter doordat het allemaal 'in die kaasstolp' bleef hangen, nuja, ik hoorde dus die vogels.
En ineens wist ik waar 'twitteren' vandaan was gekomen: dat was synoniem voor het gekwetter van de vogels, die elkaar dingen toeroepen vanuit de bomen waar zij in neergestreken zijn. Kleine berichtjes waarmee ze hun territorium duiden, wat er daar aan de hand is, en de ander naar zich toe lokken of juist van zich af houden.
Dus zoiets als:
@ Hé, BlackBird jij ook in die boom?
@ Ja, top lokatie hier. Zie jij dat vrouwtje daar?
@ Waag je daar niet aan, BB.
@ Hoezo!!!?
@ Gisteren zowat een oorlog uitgebroken om haar.
@ Okay, daar steek ik geen snavel tussen! Ik vlieg uit! Bye bye BlackBird
Nu ben ik zelf geen twitteraar, dus bovenstaande zal vast niet volgens de gangbare codes zijn. Maar dat maakt me eigenlijk niet zo uit. Het gaat mij meer om de gebeurtenis van opeens iets snappen vanuit spontane ervaring, in dit geval: het besluisteren van de vogels en de link zien met het getwitter op internet. Om mijn inzicht nog wel even te staven met feitelijke kennis, heb ik mijn Engelse woordenboek uit de kast gevist, om te verifiëren of de vertaling van 'twitter' in de buurt komt van mijn persoonlijke inschatting. Toen moest ik nog meer glimlachen:
twitter: I ww. tjilpen, sjilpen; met een pieperig stemmetje spreken, piepen; trillen van opwinding, giechelen; II zn. trilling, erg opgewonden.
Need I say more? Ik kan er niets aan doen, maar ik denk dat ik het twitteren nu toch maar overlaat aan mijn opgewonden collegas en mijzelf bezig houdt met de kunst van weloverdachte gedachtenslijpsels in mijn digitale dagboek ;)
vrijdag 23 oktober 2009
donderdag 8 oktober 2009
Coachend leiderschap: hype of houding?
Gisteren hadden we een meeting met het team van het programma Coachend Leiderschap. Alle koppen bij elkaar om na te denken over een nieuw ontwerp van dit programma. Niet dat het nu niet goed is, maar omdat we willen aanscherpen: waarom willen wij eigenlijk coachende leiders? wat draagt dat bij? wat is onze visie op coachend leiderschap en coaching? Om van daaruit weer eens met frisse en scherpe blik te kijken naar ons eigen programma. En of dat voldoende weerspiegelt waar wij voor staan.
Ik vind dit altijd heerlijke sessies: ideeën slijpen aan elkaar, zoeken naar eensgezindheid zonder de individuele gedachten 'af te doen', een gezamenlijke grond te zoeken van waaruit wij willen werken. Moe maar voldaan kwam ik deze meeting uit, vol vertrouwen dat wij gaan werken vanuit een nieuw ontwerp in 2010.
En waar kwamen we inhoudelijk dan op uit, ben je vast nieuwsgierig naar? De essentie van coachend leiderschap voor ons is dat je leert kijken naar de mens in plaats van de inhoud. Je iemand zelf oplossingen laat vinden voor zijn/haar vraagstukken. En je weet te bewegen in het spanningsveld van individuele doelen versus team/organisatiedoelen. Dat is wat iemand in onze training gaat leren.
Maar dan de vraag: waarom vinden wij coachend leiderschap eigenlijk belangrijk? Is het niet een hype, uit de jaren 80, en nu toch echt passé, niet meer nodig of niet meer passend in de huidige tijd. Waar weer meer nadruk komt op: resultaten, marges, targets, om als organisatie te overleven in een tijd van recessie?
Nee, coachend leiderschap is geen hype, menen wij, maar - nog steeds - een essentiële houding om als leider bij te dragen aan ontwikkeling en prestaties van mensen en daarmee de resultaten van organisaties. Want: de coachende leider spreekt haar medewerkers aan op eigen verantwoordelijkheid nemen, op ieders potentie problemen op te lossen en initiatieven te nemen, kortom: draagt bij aan verandering en innovatie in organisaties.
Ideaalplaatje? Te kort door de bocht? Wij vinden van niet. En ervaringen van coachende leiders uit het veld (bijv. Michiel den Ouden van Heinz, lees het artikel over 'coaching in organisaties' op www.debaak.nl/cl) sterken ons in onze mening. Coachend leiderschap leeft!
Reacties en jouw ervaringen met coachend leiderschap in organisaties zijn welkom op m.koster@debaak.nl. Ik bundel ze en zet ze op het net.
Ik vind dit altijd heerlijke sessies: ideeën slijpen aan elkaar, zoeken naar eensgezindheid zonder de individuele gedachten 'af te doen', een gezamenlijke grond te zoeken van waaruit wij willen werken. Moe maar voldaan kwam ik deze meeting uit, vol vertrouwen dat wij gaan werken vanuit een nieuw ontwerp in 2010.
En waar kwamen we inhoudelijk dan op uit, ben je vast nieuwsgierig naar? De essentie van coachend leiderschap voor ons is dat je leert kijken naar de mens in plaats van de inhoud. Je iemand zelf oplossingen laat vinden voor zijn/haar vraagstukken. En je weet te bewegen in het spanningsveld van individuele doelen versus team/organisatiedoelen. Dat is wat iemand in onze training gaat leren.
Maar dan de vraag: waarom vinden wij coachend leiderschap eigenlijk belangrijk? Is het niet een hype, uit de jaren 80, en nu toch echt passé, niet meer nodig of niet meer passend in de huidige tijd. Waar weer meer nadruk komt op: resultaten, marges, targets, om als organisatie te overleven in een tijd van recessie?
Nee, coachend leiderschap is geen hype, menen wij, maar - nog steeds - een essentiële houding om als leider bij te dragen aan ontwikkeling en prestaties van mensen en daarmee de resultaten van organisaties. Want: de coachende leider spreekt haar medewerkers aan op eigen verantwoordelijkheid nemen, op ieders potentie problemen op te lossen en initiatieven te nemen, kortom: draagt bij aan verandering en innovatie in organisaties.
Ideaalplaatje? Te kort door de bocht? Wij vinden van niet. En ervaringen van coachende leiders uit het veld (bijv. Michiel den Ouden van Heinz, lees het artikel over 'coaching in organisaties' op www.debaak.nl/cl) sterken ons in onze mening. Coachend leiderschap leeft!
Reacties en jouw ervaringen met coachend leiderschap in organisaties zijn welkom op m.koster@debaak.nl. Ik bundel ze en zet ze op het net.
vrijdag 14 augustus 2009
Helderheid na de vakantie
Beste lezers,
Mijn laatste blog was van 8 mei. Als jij/u mijn blog volgt: mijn welgemeende excuses dat ik zo lang niets heb geschreven. Ik maak het goed met een extra lang verhaal deze keer. Terugkijkend zie ik mijzelf in de maand juni steeds sneller werken, volgens een exponentiele curve (je weet wel, zo'n soort glijbaan, en dan omhoog), om de laatste klussen voor de zomervakantie 'af' te hebben.
Maar ja, denk ik nu: wat is af?! Is het drukken van 'send' op een email werkelijk een 'affe activiteit'? Want op die email volgt een reply, en een actie die daar weer op volgt. Is het versturen van een nieuwe website tekst voor je programma aan de webmaster 'een gedane zaak'? Nee, daarna komt het echte werk: kijken of er meer deelnemers op het programma af komen, of deze tekst ook nog aangepast dient te worden in onze flyer... Enfin, you got the point, om maar eens in goed Nederlands te zeggen.
In werk is niets zomaar af. Eigenlijk zoals het echte leven zelf: uit het een vloeit vanzelf het andere voort. Geen begin, geen eind. Als ik nu eens op die manier naar mijn werk kijk: er is geen begin en geen eind, alleen een levende stroom van 'gebeurtenissen', waar ik deel van uit maak, zou ik dan minder in die curve terecht komen? Ik denk het wel.
In de vakantie, waarin ik een fantastische rondreis door Zuid-West USA maakte, was mij al vanaf dat we het vliegtuig instapten duidelijk dat de enorme urgentie, die ik op alle werk-activiteiten had geplakt, minder groot was dan dat mijn hoofd er van gemaakt had. Tuurlijk, de acties moeten op zeker moment gebeuren, er valt denkwerk te verrichten over programma's herontwerpen, promoten etc, maar... alles draait door ook als ik er even níet mijn volle 100% aandacht op heb gericht. "Het doet zichzelf" zou je in Zijns-termen kunnen zeggen.
Dus zo zit ik deze ochtend te mijmeren over hoe ik mijn werk de komende maanden met meer gemak en minder 'grijperigheid' kan doen. Want, zo bedacht ik ook op deze heldere morgen (helder, zowel in mijn hoofd als om mij heen - ach, je zou eens moeten zien hoe prachtig de landerijen er hier bijliggen, rustig wakker wordend in de ochtendnevel, schapen paarden koeien nog in groepjes bij elkaar in de weide, en alleen de wandelaars met hond, waar ik er dus een van ben, op hun eerste ommetje elkaar groetend met een KPN-achtig 'mogguh')... je bent vast even de draad kwijt nu.
Even opnieuw starten: wat ik mij zonet bedacht, is dat werk iets is waar je jezelf in kunt uitdrukken. Je-ZELF dus. Ja, misschien voor jou een vanzelfsprekendheid als de zojuist genoemde koe in de wei, maar gek genoeg raak ik mijzelf vaak kwijt in werk. Ik leg het uit: daar waar ik van nature niet zo precies ben, soms gewoon lui, ben ik in mijn werk in extreme mate perfectionistisch en fanatiek. Het moet nú af en wel tot in de puntjes, nog éven doorpakken, dat idee. Dat is toch wel gek he? Dat je (of ik dus - maar ik denk dat velen dit herkennen) een deel van jezelf 'aan de kant zet' of 'vergeet' als je in de werk-modus beland.
Dat het niet zo gek is, dat dit gebeurd, is eigenlijk weer een blog apart, maar ik probeer het toch even kort met de uitleg dat wij allemaal, ieder op zijn/haar eigen manier, op een strategische, opgetrokken manier, in werk staan. Onbewust proberen we iets te bereiken dat we vroeger (denk aan: baby/kindertijd) gemist hebben. Aandacht, bevestiging, erkenning, genegenheid. En door, bijv. zoals ik, heel hard te werken, hopen dat alsnog te krijgen. Hoe schrijnend ook dat we dit doen, en daarmee onszelf voorbij hollen, of maar een deel van onszelf laten zien in werk (en dat geldt net zo hard in je liefdes-relatie of waar ook), kun je er ook wel om glimlachen: het beeld van jezelf dat als een kind opkijkt naar De Leidinggevende (of: Het Bedrijf, of Je Collega) als Goede Moeder. Of, als deze niet de bevestiging geeft die je wilt (in complimenten, leuke projecten of salaris) als De Foute Moeder.
Afsluitend: laten we dus proberen dat gevoel van losheid, dat je ongetwijfeld in je vakantie geproefd hebt, meenemen als we weer starten met werken. Het niet-opgetrokken, present en 'eigen' je werk vormgeven, of nog beter: laten ontstaan. Ik denk dat het een heel gezond effect heeft op elke medewerker, de samenwerking en het bedrijf. Let's try, folks!
Mijn laatste blog was van 8 mei. Als jij/u mijn blog volgt: mijn welgemeende excuses dat ik zo lang niets heb geschreven. Ik maak het goed met een extra lang verhaal deze keer. Terugkijkend zie ik mijzelf in de maand juni steeds sneller werken, volgens een exponentiele curve (je weet wel, zo'n soort glijbaan, en dan omhoog), om de laatste klussen voor de zomervakantie 'af' te hebben.
Maar ja, denk ik nu: wat is af?! Is het drukken van 'send' op een email werkelijk een 'affe activiteit'? Want op die email volgt een reply, en een actie die daar weer op volgt. Is het versturen van een nieuwe website tekst voor je programma aan de webmaster 'een gedane zaak'? Nee, daarna komt het echte werk: kijken of er meer deelnemers op het programma af komen, of deze tekst ook nog aangepast dient te worden in onze flyer... Enfin, you got the point, om maar eens in goed Nederlands te zeggen.
In werk is niets zomaar af. Eigenlijk zoals het echte leven zelf: uit het een vloeit vanzelf het andere voort. Geen begin, geen eind. Als ik nu eens op die manier naar mijn werk kijk: er is geen begin en geen eind, alleen een levende stroom van 'gebeurtenissen', waar ik deel van uit maak, zou ik dan minder in die curve terecht komen? Ik denk het wel.
In de vakantie, waarin ik een fantastische rondreis door Zuid-West USA maakte, was mij al vanaf dat we het vliegtuig instapten duidelijk dat de enorme urgentie, die ik op alle werk-activiteiten had geplakt, minder groot was dan dat mijn hoofd er van gemaakt had. Tuurlijk, de acties moeten op zeker moment gebeuren, er valt denkwerk te verrichten over programma's herontwerpen, promoten etc, maar... alles draait door ook als ik er even níet mijn volle 100% aandacht op heb gericht. "Het doet zichzelf" zou je in Zijns-termen kunnen zeggen.
Dus zo zit ik deze ochtend te mijmeren over hoe ik mijn werk de komende maanden met meer gemak en minder 'grijperigheid' kan doen. Want, zo bedacht ik ook op deze heldere morgen (helder, zowel in mijn hoofd als om mij heen - ach, je zou eens moeten zien hoe prachtig de landerijen er hier bijliggen, rustig wakker wordend in de ochtendnevel, schapen paarden koeien nog in groepjes bij elkaar in de weide, en alleen de wandelaars met hond, waar ik er dus een van ben, op hun eerste ommetje elkaar groetend met een KPN-achtig 'mogguh')... je bent vast even de draad kwijt nu.
Even opnieuw starten: wat ik mij zonet bedacht, is dat werk iets is waar je jezelf in kunt uitdrukken. Je-ZELF dus. Ja, misschien voor jou een vanzelfsprekendheid als de zojuist genoemde koe in de wei, maar gek genoeg raak ik mijzelf vaak kwijt in werk. Ik leg het uit: daar waar ik van nature niet zo precies ben, soms gewoon lui, ben ik in mijn werk in extreme mate perfectionistisch en fanatiek. Het moet nú af en wel tot in de puntjes, nog éven doorpakken, dat idee. Dat is toch wel gek he? Dat je (of ik dus - maar ik denk dat velen dit herkennen) een deel van jezelf 'aan de kant zet' of 'vergeet' als je in de werk-modus beland.
Dat het niet zo gek is, dat dit gebeurd, is eigenlijk weer een blog apart, maar ik probeer het toch even kort met de uitleg dat wij allemaal, ieder op zijn/haar eigen manier, op een strategische, opgetrokken manier, in werk staan. Onbewust proberen we iets te bereiken dat we vroeger (denk aan: baby/kindertijd) gemist hebben. Aandacht, bevestiging, erkenning, genegenheid. En door, bijv. zoals ik, heel hard te werken, hopen dat alsnog te krijgen. Hoe schrijnend ook dat we dit doen, en daarmee onszelf voorbij hollen, of maar een deel van onszelf laten zien in werk (en dat geldt net zo hard in je liefdes-relatie of waar ook), kun je er ook wel om glimlachen: het beeld van jezelf dat als een kind opkijkt naar De Leidinggevende (of: Het Bedrijf, of Je Collega) als Goede Moeder. Of, als deze niet de bevestiging geeft die je wilt (in complimenten, leuke projecten of salaris) als De Foute Moeder.
Afsluitend: laten we dus proberen dat gevoel van losheid, dat je ongetwijfeld in je vakantie geproefd hebt, meenemen als we weer starten met werken. Het niet-opgetrokken, present en 'eigen' je werk vormgeven, of nog beter: laten ontstaan. Ik denk dat het een heel gezond effect heeft op elke medewerker, de samenwerking en het bedrijf. Let's try, folks!
vrijdag 8 mei 2009
Werken in verbinding
Vandaag waren we met een grote groep, uit alle geledingen van onze organisatie, bij elkaar om de uitkomsten van een interne Ambitie & Cultuur survey te bespreken. Ik moet zeggen dat door bij elkaar te zijn en in verschillende samenstellingen steeds concreter te worden in: en wat gaan we nu daadwerkelijk (anders) doen vanuit de uitkomsten die we zien, het voor mij meest prangende punt 'verbinding' al meteen vorm kreeg. Het delen van de meningen, het met elkaar zoeken naar concrete uitwerkingen, en tijdens de sessie elkaar ook bevragen en scherp houden, voelt voor mij als verbinding aangaan. En ik merkte dat ook de uitkomsten in acties gedeeld werden, een lijn vormden.
Wat mij in de gesprekken weer duidelijk werd, is hoe zeer wij handelen vanuit vooropgestelde beelden en verwachtingen. En dan niet meer (durven) toetsen of deze wel kloppen, als we géén of een andere respons van de ander krijgen dan die we graag zouden willen krijgen. En dan vervolgens 'op je eiland gaan zitten', je eigen ding doen en je niet meer laten zien. Wat een gevoel van 'niet verbonden zijn' oplevert. Terwijl je daar naar zoekt. Hoe paradoxaal, hoe menselijk en herkenbaar voor mij.
Mijn voornemen is om in mijn werk (en uiteraard ook privé) - vanuit een sterk weten dat 'verbinding een gegeven is', maar dat wij dit door onze eigen gecreëerde illusies uit het oog verliezen - steeds weer de relatie aan te gaan. Blijven zeggen wat ik zie gebeuren, welk effect dat heeft, of iets mij aanspreekt of niet, hoe ik het zie, wat ik wil en niet wil. Naar mijn idee is dat de enige weg naar openheid en verbinding: door zelf open te staan, elk moment opnieuw, voor wat er gebeurt in relatie met de ander en je daarin te laten zien (Klopt, ik geloof dus niet zo in de aanpak van 'hoe wordt ik een rat?' ;)
Harry Starren zette dit ook mooi op scherp door aan te geven, dat we onze reacties meer naar het niveau van concreet gedrag en je mening geven kunnen brengen, dan (alleen) op gevoelsniveau te blijven zitten. Dus van 'ik word bang van je' of 'ik irriteer me' naar : 'ik hoor wat je zegt, maar ik zie dat heel anders' of 'ik zou graag willen dat je luistert als ik ...' etcetera. Daarbij noemde hij 'het waarderen van NEE' bij elkaar en dit ook te communiceren. Dus geen radiostilte of toch proberen iemand om te praten als hij aangeeft iets niet te willen, maar: 'bedankt voor je antwoord' terug te geven. Zodat een helder NEE kan bestaan, en er ruimte onstaat voor een oprecht JA, op een ander moment, voor een ander plan.
Kortom: verbinding ontstaat, of beter gezegd 'komt in het licht' op het moment dat we reageren op elkaar met precies dát wat er op dat moment aan de orde is. Ook, juist, je 'nee', wat je niet wilt of anders ziet. Dat is openheid, eerlijke feedback, en ware samenwerking. Okee, mensen, daar gaan we voor! Ik zéker.
Wat mij in de gesprekken weer duidelijk werd, is hoe zeer wij handelen vanuit vooropgestelde beelden en verwachtingen. En dan niet meer (durven) toetsen of deze wel kloppen, als we géén of een andere respons van de ander krijgen dan die we graag zouden willen krijgen. En dan vervolgens 'op je eiland gaan zitten', je eigen ding doen en je niet meer laten zien. Wat een gevoel van 'niet verbonden zijn' oplevert. Terwijl je daar naar zoekt. Hoe paradoxaal, hoe menselijk en herkenbaar voor mij.
Mijn voornemen is om in mijn werk (en uiteraard ook privé) - vanuit een sterk weten dat 'verbinding een gegeven is', maar dat wij dit door onze eigen gecreëerde illusies uit het oog verliezen - steeds weer de relatie aan te gaan. Blijven zeggen wat ik zie gebeuren, welk effect dat heeft, of iets mij aanspreekt of niet, hoe ik het zie, wat ik wil en niet wil. Naar mijn idee is dat de enige weg naar openheid en verbinding: door zelf open te staan, elk moment opnieuw, voor wat er gebeurt in relatie met de ander en je daarin te laten zien (Klopt, ik geloof dus niet zo in de aanpak van 'hoe wordt ik een rat?' ;)
Harry Starren zette dit ook mooi op scherp door aan te geven, dat we onze reacties meer naar het niveau van concreet gedrag en je mening geven kunnen brengen, dan (alleen) op gevoelsniveau te blijven zitten. Dus van 'ik word bang van je' of 'ik irriteer me' naar : 'ik hoor wat je zegt, maar ik zie dat heel anders' of 'ik zou graag willen dat je luistert als ik ...' etcetera. Daarbij noemde hij 'het waarderen van NEE' bij elkaar en dit ook te communiceren. Dus geen radiostilte of toch proberen iemand om te praten als hij aangeeft iets niet te willen, maar: 'bedankt voor je antwoord' terug te geven. Zodat een helder NEE kan bestaan, en er ruimte onstaat voor een oprecht JA, op een ander moment, voor een ander plan.
Kortom: verbinding ontstaat, of beter gezegd 'komt in het licht' op het moment dat we reageren op elkaar met precies dát wat er op dat moment aan de orde is. Ook, juist, je 'nee', wat je niet wilt of anders ziet. Dat is openheid, eerlijke feedback, en ware samenwerking. Okee, mensen, daar gaan we voor! Ik zéker.
donderdag 26 maart 2009
Lente
Vogels fluiten vroeg
Ik lig wakker
Ideeën door mijn hoofd
Doen doen doen
Onrust
Wat wil ontvouwen
Als ik niet-doe?
Laten ontstaan
Vanuit een stroom
In plaats van TO DO lijst
Net als de lente
Laten onspruiten
Veilig in de aarde
Komt dan boven de grond
Hapt naar adem, leeft
De natuur als voorbeeld
In eigen kleur, geur, smaak
Zonder bemoeienis
Ontstaat pracht
Uit zichzelf
Ik lig wakker
Ideeën door mijn hoofd
Doen doen doen
Onrust
Wat wil ontvouwen
Als ik niet-doe?
Laten ontstaan
Vanuit een stroom
In plaats van TO DO lijst
Net als de lente
Laten onspruiten
Veilig in de aarde
Komt dan boven de grond
Hapt naar adem, leeft
De natuur als voorbeeld
In eigen kleur, geur, smaak
Zonder bemoeienis
Ontstaat pracht
Uit zichzelf
donderdag 12 februari 2009
Emoties
Voor de mannen en vrouwen onder jullie die gruwen van praatjes over hormonen, emoties, etcetera is mijn tip: log nu uit! Lees niet verder! Stop!
Ik ben er namelijk achter gekomen hoe hormonen en bijbehorende emoties mijn besef van: 'ik kan iets' en 'ik wil iets' geheel van de aardbodem kan doen verdwijnen. Als we er gemakshalve even vanuit gaan dat het een feitelijkheid te noemen is, dat ik iets kan en wil, is het toch opmerkelijk dat ik elke maand ergens een diepe dip ervaar in mijn kundigheid in en zin hebben in UBERHAUPT IETS?!
Nu ik vanmorgen enigszins uit die dip gekropen ben en mijzelf richting computer gesleept heb om toch iets zinnigs uit mijn handen te laten komen (en laten we er gemakshalve ook maar even vanuit gaan, dat het delen van mijn hersenspinsels met jullie zinnig te noemen is... al is het alleen maar dat schrijven mij vaak in een plezierige flow brengt, dat hopelijk een doorstromend effect heeft op de andere werkzaamheden van deze werkdag), stel ik mijzelf - en jullie - maar eens de vraag die vaker in mijn hoofd heeft gespeeld:
Maken hormonen van vrouwen nu betere werknemers/leiders/professionals of slechtere? Best leuke vraagstelling he? Je zou kunnen zeggen: slechter, want op momenten als deze wil je eigenlijk alleen maar met een boek op de bank, met een bak chocola naast je als troost voor dat je je 'zooooo dom / zinloos / slap' (vul in naar eigen ervaring) voelt. En lekker huilen (als dat lukt... mij niet!). Mannen kunnen in die zin met een grotere gelijkmatigheid en gelijkmoedigheid door het leven gaan, en zijn daarmee een stabiele kracht op de werkvloer. Niks geen maandelijkse emoties die je van je benen zwiepen. Gewoon je ding doen! Je zou ook kunnen pleiten voor, dat vrouwen betere werknemers/leiders/professionals zijn, omdat ze - juist door de pieken en dalen in de hormoonspiegel met bijbehorende emotionele uitschieters - ze gevoeliger, afgestemder, etc. kunnen zijn, naar zichzelf en naar anderen. Daarmee ook meer mee kunnen buigen en voelen in verschillende soorten situaties. De 'zachtere kant' van leiderschap.
Wat ik me nu afvraag is: zou je alleen dit soort idiote vraagstellingen bedenken als je in zo'n hormonale schommeling zit? Nee he, want mannen stellen zich soms ook idiote dingen af. Toch...?
Ik ga maar eens 'aan het werk'!
ps. Toch nog een vraag opeens: kunnen vrouwen nu emotioneel intelligenter of on-intelligenter genoemd worden? Ben benieuwd wat Azwin en Annemiek daar van vinden, onze experts in Emotioneel Intelligent Leiderschap (www.debaak.nl/eil). Misschien zelf maar eens die test doen...
Ik ben er namelijk achter gekomen hoe hormonen en bijbehorende emoties mijn besef van: 'ik kan iets' en 'ik wil iets' geheel van de aardbodem kan doen verdwijnen. Als we er gemakshalve even vanuit gaan dat het een feitelijkheid te noemen is, dat ik iets kan en wil, is het toch opmerkelijk dat ik elke maand ergens een diepe dip ervaar in mijn kundigheid in en zin hebben in UBERHAUPT IETS?!
Nu ik vanmorgen enigszins uit die dip gekropen ben en mijzelf richting computer gesleept heb om toch iets zinnigs uit mijn handen te laten komen (en laten we er gemakshalve ook maar even vanuit gaan, dat het delen van mijn hersenspinsels met jullie zinnig te noemen is... al is het alleen maar dat schrijven mij vaak in een plezierige flow brengt, dat hopelijk een doorstromend effect heeft op de andere werkzaamheden van deze werkdag), stel ik mijzelf - en jullie - maar eens de vraag die vaker in mijn hoofd heeft gespeeld:
Maken hormonen van vrouwen nu betere werknemers/leiders/professionals of slechtere? Best leuke vraagstelling he? Je zou kunnen zeggen: slechter, want op momenten als deze wil je eigenlijk alleen maar met een boek op de bank, met een bak chocola naast je als troost voor dat je je 'zooooo dom / zinloos / slap' (vul in naar eigen ervaring) voelt. En lekker huilen (als dat lukt... mij niet!). Mannen kunnen in die zin met een grotere gelijkmatigheid en gelijkmoedigheid door het leven gaan, en zijn daarmee een stabiele kracht op de werkvloer. Niks geen maandelijkse emoties die je van je benen zwiepen. Gewoon je ding doen! Je zou ook kunnen pleiten voor, dat vrouwen betere werknemers/leiders/professionals zijn, omdat ze - juist door de pieken en dalen in de hormoonspiegel met bijbehorende emotionele uitschieters - ze gevoeliger, afgestemder, etc. kunnen zijn, naar zichzelf en naar anderen. Daarmee ook meer mee kunnen buigen en voelen in verschillende soorten situaties. De 'zachtere kant' van leiderschap.
Wat ik me nu afvraag is: zou je alleen dit soort idiote vraagstellingen bedenken als je in zo'n hormonale schommeling zit? Nee he, want mannen stellen zich soms ook idiote dingen af. Toch...?
Ik ga maar eens 'aan het werk'!
ps. Toch nog een vraag opeens: kunnen vrouwen nu emotioneel intelligenter of on-intelligenter genoemd worden? Ben benieuwd wat Azwin en Annemiek daar van vinden, onze experts in Emotioneel Intelligent Leiderschap (www.debaak.nl/eil). Misschien zelf maar eens die test doen...
zondag 11 januari 2009
Sneeuw
Vrijdagochtend liep ik langs de weilanden het landgoed in dat vlak bij ons huis ligt. De lucht kleurde tijdens de wandeling van licht-roze naar zacht-geel. Op de vlaktes om mij heen een prachtige laag sneeuw, waar ik vervolgens met mijn (uit de garage opgeviste, jarenlang niet gebruikte) snowboots doorheen knerpte. Hond Puk rende en holde door de sneeuw heen - alleen daar word je al vrolijk van - en aangezien de geuren door de sneeuw nog intenser worden, snuffelde ze elke vierkante meter af naar weer een nieuw onbekend spoor.
Het meest adembenemend waren de ijskristallen op de takken van de bomen, die als kleine verlichte flinters naar beneden hingen. Later begreep ik dat dit de mist was die aangevroren was aan de takken. Mijn hart jubelde (ja, sorry, dit is een heel ouderwets woord voor een blog, maar dit woord beschrijft nu eenmaal het beste wat er toen gebeurde in mij: jubelen!).
Ik weet nog dat ik dacht, die vrijdag, toen ik thuis kwam: ik MOET mijn blog nu schrijven, nu ik dat gevoel zo duidelijk te pakken heb. Maar: ik had een training voor te bereiden, voor een groep jonge adviseurs, die op zoek zijn naar inzichten over de voor hun spannende volgende loopbaanstap. Het leuke was dat door de wandeling, en doordat mijn hart zo opengeklapt was door de schoonheid van de omgeving, mijn voorbereiding in één stroom doorging. Iets waar ik al weken over had nagedacht, wat ik met hun wilde gaan doen, maar wat ergens blokkeerde in mijn gedachten en mijn vrees 'is dít het dan wel?'.
Door die wandeling wist ik weer: genieten! Dat is wat voor mij nodig is om in beweging te komen. Het helemaal beleven van de schoonheid van de natuur, of het opgaan in het samen-zingen met de andere zangers uit mijn koor, dat zijn vanzelfsprekende inspiratiebronnen die ook 'al het andere' bij mij in stroming brengen.
Dus die voorbereiding voor de training ging ineens als een trein. En je snapt dat ik gewoon erg nieuwsgierig ben naar wat deze jonge mensen in beweging brengt en motiveert. Dat ga ik volgende week ontdekken...
Het meest adembenemend waren de ijskristallen op de takken van de bomen, die als kleine verlichte flinters naar beneden hingen. Later begreep ik dat dit de mist was die aangevroren was aan de takken. Mijn hart jubelde (ja, sorry, dit is een heel ouderwets woord voor een blog, maar dit woord beschrijft nu eenmaal het beste wat er toen gebeurde in mij: jubelen!).
Ik weet nog dat ik dacht, die vrijdag, toen ik thuis kwam: ik MOET mijn blog nu schrijven, nu ik dat gevoel zo duidelijk te pakken heb. Maar: ik had een training voor te bereiden, voor een groep jonge adviseurs, die op zoek zijn naar inzichten over de voor hun spannende volgende loopbaanstap. Het leuke was dat door de wandeling, en doordat mijn hart zo opengeklapt was door de schoonheid van de omgeving, mijn voorbereiding in één stroom doorging. Iets waar ik al weken over had nagedacht, wat ik met hun wilde gaan doen, maar wat ergens blokkeerde in mijn gedachten en mijn vrees 'is dít het dan wel?'.
Door die wandeling wist ik weer: genieten! Dat is wat voor mij nodig is om in beweging te komen. Het helemaal beleven van de schoonheid van de natuur, of het opgaan in het samen-zingen met de andere zangers uit mijn koor, dat zijn vanzelfsprekende inspiratiebronnen die ook 'al het andere' bij mij in stroming brengen.
Dus die voorbereiding voor de training ging ineens als een trein. En je snapt dat ik gewoon erg nieuwsgierig ben naar wat deze jonge mensen in beweging brengt en motiveert. Dat ga ik volgende week ontdekken...
Abonneren op:
Posts (Atom)