Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
Gisteren bekeek ik, net als een aantal collegas (zo ontdek ik via Twitter) de documentaire van de VPRO De BV IK. Hierin ontmoet je jonge mensen tussen 20 en 30 jaar, sommigen twijfelend en angstig over de hoeveelheid mogelijkheden en informatie die op hun afkomt en het maken van 'dé beste keuze'. Anderen die - schijnbaar - zonder enige aarzeling hun passie volgen, eigen ondernemingen starten en de wereld verovereren als jonge helden.
Ik kijk zowel met bewondering als schrik naar de wereld van deze jonge mensen, en de eisen die zij zichzelf (en/of hun ouders, de maatschappij aan hun) stellen vanuit aannames als: "de wereld ligt aan je voeten, dus als je niet succesvol bent, ligt dat echt aan jezelf". En uitspraken in de trant van: "ik kan niet achterover leunen en tevreden zijn", omdat dat 'de dood is' voor je innoverend vermogen. Ik word er al moe van als ik naar kijk. Maar ik snap heel goed dat het, in de huidige snelle tijd, nog wel eens waar zou kunnen zijn ook.
Interessant gegeven is dat sommige jongeren deze aannames en strategieën die daaruit voortkomen (je talent en passie vinden en volgen, de beste keuze(s) maken, niet stilzitten maar vooruitgaan) als enorm uitdagend ervaren, waar anderen ze als verlammend en stressvol ervaren. De 'ondernemers' in de serie worden positief geprikkeld om in actie te blijven, uitdagingen aan te gaan, CV's op te bouwen waar je U tegen zegt. Ik kijk oprecht met bewondering naar een jongeman, die op zijn 15e jaar al bezig was in de ICT en nu adviseur is op topniveau van bedrijven over de hele wereld. Hij straalt zo'n zelfverzekerdheid en wijsheid uit, ongelofelijk en inspirerend.
Anderen in de uitzending - en daar kijk ik overigens met evenveel bewondering naar - geven openlijk toe angstig te worden van de hoeveelheid keuzes. Zoals de freelance reporter, die wij volgen in haar gesprekken met anderen en zichzelf (op webcam), vind ik in al haar kwetsbaarheid stevig. Over hoe ze verstrikt raakt in het zoeken naar de juiste (beste) keuzes maken, de hoge eisen die zij zichzelf stelt, en de eigenlijke wens daaronder om meer stil te staan en tevreden te zijn. En de jonge vrouw met het dagboek, kunstenaar, die beschrijft hoe zij zichzelf beschermt tegen Facebook en andere internet-input, door de laptop en mobiel bewust uit te zetten. Omdat haar innerlijk leven niet rijmt met de altijd succesvolle, stralende wereld van haar internetvrienden.
Wat ik mij afvraag is of de angsten, twijfels en ondernemingszin die deze jonge mensen doormaken, ánders zijn dan hoe dat was voor mijn generatie rond die leeftijd, anders dan hoe dat voor mij persoonlijk was? Had ik als twintiger in de jaren 90 ook niet het idee dat er nog 'van alles mogelijk was', en tegelijkertijd de angst over 'maak ik wel de beste keuze'? Of is het nu toch écht anders, in dit tijdperk waarin de wereld met 1 muisklik voor je ogen ligt. Je haast niet kunt ontkomen aan succes-stories op internet en tv, wat er mogelijk is, wat er bereikt is, en wat er nog bereikt kan worden in een wereld "waar niets onmogelijk is, als je er maar voor gáát".
In de serie werd gezegd dat die succes-stories er vroeger ook wel waren, maar "je zag ze niet altijd". En als je iets niet ziet, dan meet je jezelf daar ook niet aan. Dan is het wellicht makkelijker om je eigen koers en maat te houden, i.p.v. die van anderen te volgen. In je eigen spiegelbeeld te kijken in plaats van die van anderen. En dat lijkt me dan wel weer een universeel thema, wat in elke generatie en in elk volwassenwordingsproces van een mens speelt: teruggaan naar je eigen kern en uitvinden 'wie ben ik? en wat wil ik dan eigenlijk?' En dát vervolgens naar buiten brengen, onafhankelijk van welke (positieve of negatieve) reactie van de omgeving je daarmee zult krijgen. Tevreden zijn met wie je bent. Dat dat precies goed is. Of dat nu 'succesvol' is (tov de huidige maatstaven), of niet. Het is 'jij', ten volle uit.
( Je snapt, ik schrijf dit stuk niet alleen voor de twintigers van nu, maar voor iedereen die met dit proces bezig is, mijzelf niet uitgesloten)
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand...
vrijdag 16 december 2011
maandag 1 augustus 2011
Zomer inspiratie
Op zich is er weinig voor nodig om mij te inspireren en doen genieten in de zomer. De combinatie van zon, wat meer vrije tijd, ijs eten, de hond die het water inscheurt de bal achterna... Dat doet mij glimlachen, zonder meer. Vandaag was zeker zo'n dag. Ik was wel aan het werk, thuis achter de laptop, eigen tempo, koffie erbij, de de zon die zich na weken eindelijk weer eens achter de wolken voorbij durfde tonen. Ondanks de acties die ik doe voor onze Zomerbaak, is het toch allemaal wat rustiger op het werk. Ik kom eindelijk toe aan het editen van website teksten, zaken doordenken voor een nieuw design voor ons programma Leidinggeven aan Professionals, en eens een keer rustig lunchen met een collega.
In persoonlijke zin werd mij de afgelopen periode iets heel duidelijk: daar waar je verdriet niet voldoende toelaat, draai je ook de kraan dicht naar je levendigheid. Voor het volle genieten van het leven, voor volledige ontspanning in hoe het (leven) is. Zonder daarover in details te willen treden over het hoe en wat van dat verdriet (dat is iets ouds en iets persoonlijks) vind ik het inspirerend om dit te delen. Want je zou juist kunnen denken: als ik dat maar achter me laat, me daar niet zo door laat leiden, de 'denk maar positief' stroming, dat dan je leven vrolijker en fijner is. Niet dus, althans, zo ervaar ik dat.
Ik herken mij dus ook in de flaptekst van het zojuist uitgekomen boek van psychoanalyticus Darian Leader, Het nieuwe zwart, Rouw, melancholie en depressie. "Het nieuwe zwart toont aan dat rouw en melancholie de grondslag vormen van wat we nu depressiviteit noemen (...). Leader houdt een pleidooi voor het doorleven van ongeluk en tegen het hedendaagse streven naar geluk. Door beter inzicht te krijgen in reacties op verlies kunnen wij ons bevrijden van het idee dat we lijden aan een ziekte (die wij dan dus 'depressie' noemen, mk) en leren inzien dat zwaarmoedigheid een belangrijke functie vervult".
Misschien vind jij het een gekke switch van mij van 'genieten en inspiratie' naar 'verdriet en verlies doorleven' maar grappig genoeg horen ze dus bij elkaar. Geen genieten zonder toelaten van pijn. Of beter nog: het doorleven van pijn, en deze weer loslaten. Want uiteindelijk is pijn (verdriet, rouw om verlies, lichamelijke pijn) net zo goed de stroming van het leven als een geluksgevoel zoals de geboorte van je kind, een perfect projectresultaat of een geslaagd zangoptreden.
Wellicht een volgende keer meer hierover. Voor nu... geniet van wat de zomer jou aanreikt.
In persoonlijke zin werd mij de afgelopen periode iets heel duidelijk: daar waar je verdriet niet voldoende toelaat, draai je ook de kraan dicht naar je levendigheid. Voor het volle genieten van het leven, voor volledige ontspanning in hoe het (leven) is. Zonder daarover in details te willen treden over het hoe en wat van dat verdriet (dat is iets ouds en iets persoonlijks) vind ik het inspirerend om dit te delen. Want je zou juist kunnen denken: als ik dat maar achter me laat, me daar niet zo door laat leiden, de 'denk maar positief' stroming, dat dan je leven vrolijker en fijner is. Niet dus, althans, zo ervaar ik dat.
Ik herken mij dus ook in de flaptekst van het zojuist uitgekomen boek van psychoanalyticus Darian Leader, Het nieuwe zwart, Rouw, melancholie en depressie. "Het nieuwe zwart toont aan dat rouw en melancholie de grondslag vormen van wat we nu depressiviteit noemen (...). Leader houdt een pleidooi voor het doorleven van ongeluk en tegen het hedendaagse streven naar geluk. Door beter inzicht te krijgen in reacties op verlies kunnen wij ons bevrijden van het idee dat we lijden aan een ziekte (die wij dan dus 'depressie' noemen, mk) en leren inzien dat zwaarmoedigheid een belangrijke functie vervult".
Misschien vind jij het een gekke switch van mij van 'genieten en inspiratie' naar 'verdriet en verlies doorleven' maar grappig genoeg horen ze dus bij elkaar. Geen genieten zonder toelaten van pijn. Of beter nog: het doorleven van pijn, en deze weer loslaten. Want uiteindelijk is pijn (verdriet, rouw om verlies, lichamelijke pijn) net zo goed de stroming van het leven als een geluksgevoel zoals de geboorte van je kind, een perfect projectresultaat of een geslaagd zangoptreden.
Wellicht een volgende keer meer hierover. Voor nu... geniet van wat de zomer jou aanreikt.
zaterdag 30 april 2011
Thuis
Wat is het toch heerlijk om na een week hard werken (waarin ik in de mij bekende 'laptop-modus' verval) lekker in en om huis te rommelen: de was doen, met de hond lopen, bakkie koffie op ons favoriete terras in het dorp, lunchen, eindelijk die kast eens in elkaar zetten. Thuis zijn, en daar ook hélemaal zijn, met al je aandacht bij de gewone dingen, met alles in en om je heen. Dat lijkt heel aards en gewoon, dat is het ook, niks verhevens. Gewoon zijn. En tegelijktijd helpt dit letterlijk thuis-zijn, en daar met volle aandacht te zijn en doen, mij aan de herinnering van het alomvattende spirituele Thuis-Zijn, waar leraren ons over vertellen.
Lenne Gieles beschrijft het heel mooi als: Thuis zijn is '...leven vanuit je oorsprong. Je bent dan niet langer gefixeerd op, en overgeleverd aan de eisen van de buitenwereld. Zijn bepaalt van binnenuit wat je doet en laat. Dit Zijn is de grondslag van je dag en het vult je activiteit met rust en aandacht'. Prachtig beschreven hoe activiteit gevuld is met rust en aandacht. Er is daar geen splitsing in rust, en met volle aandacht aanwezig zijn, en actie. Terwijl we dat gewoonlijk wél doen: "eerst even dit afmaken / nog snel even die bellen / alleen nog taakje 103 af en dán ...", mag je neerploffen voor de tv. Eindelijk rust!
Wat zij ook beschrijft is dat het doen en laten vanuit Zijn geen reactie meer is op de buitenwereld, en wat die - in jouw beleving - aan je vraagt. Een vrij en creatief doen en laten, dus. En dat is niet een 'en nou ga ik doen wat ik wil'. Met een onderliggend subtiel, dan wel openlijk, aggressief gebaar van 'f*** the others!'.
Want dat is een andere splitsing die wij maken, vanuit onze psyche: dat als je jezelf vormgeeft vanuit de Zijnsgrond, helemaal tevoorschijnt komt, jezelf differentiëert, je niet meer in verbinding zou (kunnen) staan met de anderen, met de wereld. En dat 'jezelf zijn' dus per definitie een afzetten en afscheiden is van de ander. Hans Knibbe beschrijft de splitsing die wij maken tussen 'vorm' en 'verbinding' als volgt in zijn handboek Zijnsoriëntatie: 'Rusten in Zijn is de uitnodiging om het neurotische apart-zijn los te laten en weer in verbinding te zijn. Doen wat je wilt is de uitnodiging om het neurotisch vasthouden aan symbiotische verbinding los te laten en los te durven staan.'
En dan de opheffing van onze cruciale denkfout: 'In feite zijn het echter geen twee dingen. Ze hebben dezelfde wortel. Als we in Zijn rusten, zijn we zowel in verbinding als dat we doen wat we willen. Niet in de oppervlakkige zin 'lekker doen waar we zin in hebben', maar in de diepere betekenis van uitdrukking geven aan wie we in wezen zijn. Willen is al Zijn, het is Zijn in beweging'.
En dat geeft een werkelijk gevoel van heelheid, van vorm-in-verbinding zijn. Om af te sluiten met de woorden van Lenne Gieles (die overigens de workshop 'Thuis' geeft op 7 juni bij de Baak, dus als je nieuwsgierig bent geworden ...): 'Dit 'zijn wie je bent geeft je vervulling: je bent thuis.'
Lenne Gieles beschrijft het heel mooi als: Thuis zijn is '...leven vanuit je oorsprong. Je bent dan niet langer gefixeerd op, en overgeleverd aan de eisen van de buitenwereld. Zijn bepaalt van binnenuit wat je doet en laat. Dit Zijn is de grondslag van je dag en het vult je activiteit met rust en aandacht'. Prachtig beschreven hoe activiteit gevuld is met rust en aandacht. Er is daar geen splitsing in rust, en met volle aandacht aanwezig zijn, en actie. Terwijl we dat gewoonlijk wél doen: "eerst even dit afmaken / nog snel even die bellen / alleen nog taakje 103 af en dán ...", mag je neerploffen voor de tv. Eindelijk rust!
Wat zij ook beschrijft is dat het doen en laten vanuit Zijn geen reactie meer is op de buitenwereld, en wat die - in jouw beleving - aan je vraagt. Een vrij en creatief doen en laten, dus. En dat is niet een 'en nou ga ik doen wat ik wil'. Met een onderliggend subtiel, dan wel openlijk, aggressief gebaar van 'f*** the others!'.
Want dat is een andere splitsing die wij maken, vanuit onze psyche: dat als je jezelf vormgeeft vanuit de Zijnsgrond, helemaal tevoorschijnt komt, jezelf differentiëert, je niet meer in verbinding zou (kunnen) staan met de anderen, met de wereld. En dat 'jezelf zijn' dus per definitie een afzetten en afscheiden is van de ander. Hans Knibbe beschrijft de splitsing die wij maken tussen 'vorm' en 'verbinding' als volgt in zijn handboek Zijnsoriëntatie: 'Rusten in Zijn is de uitnodiging om het neurotische apart-zijn los te laten en weer in verbinding te zijn. Doen wat je wilt is de uitnodiging om het neurotisch vasthouden aan symbiotische verbinding los te laten en los te durven staan.'
En dan de opheffing van onze cruciale denkfout: 'In feite zijn het echter geen twee dingen. Ze hebben dezelfde wortel. Als we in Zijn rusten, zijn we zowel in verbinding als dat we doen wat we willen. Niet in de oppervlakkige zin 'lekker doen waar we zin in hebben', maar in de diepere betekenis van uitdrukking geven aan wie we in wezen zijn. Willen is al Zijn, het is Zijn in beweging'.
En dat geeft een werkelijk gevoel van heelheid, van vorm-in-verbinding zijn. Om af te sluiten met de woorden van Lenne Gieles (die overigens de workshop 'Thuis' geeft op 7 juni bij de Baak, dus als je nieuwsgierig bent geworden ...): 'Dit 'zijn wie je bent geeft je vervulling: je bent thuis.'
zaterdag 19 maart 2011
De Nieuwe Media-kloof
Angstvallig probeer ik bij te houden wat er allemaal mogelijk is aan Nieuwe Media, waarmee ik mijzelf, en dus ook mijn 'producten' (open programma's van de Baak), kan etaleren. Mijn blog is ook vanuit die gedachte ontstaan. En hoewel ik niet eens weet hoeveel (of hoe weinig) mensen mijn blog lezen - ik zou niet weten waar ik die statistieken moet vinden - toch heb ik het gevoel dat dit voor mij werkt. Het is eigenlijk een soort dagboek, of krantencolumn, maar dan op internet. Een leuke manier om iets te delen van mijzelf en mijn gedachtenkronkels.
Maar ja, er is ondertussen veeeel meer mogelijk en mijn manager en jonge teamleden bevelen aan vooral veel te twitteren, facebooken en communities op te starten om te 'crowd sourcen' en 'linken' en informatie te 'sharen'. De nieuwe vorm van marketing.
En echt, ik geloof er wel in, dat je op die manier gevonden wordt tegenwoordig. Ik zoek zelf tenslotte ook van alles op met 'google'. Maar op de een of andere manier ervaar ik een onoverbrugbare kloof tussen mij en die nieuwe media. En tussen mij en 'de jonge generatie'. Dat is best even schrikken, omdat ik niet 'oud' wil zijn, en toch... ik zou het het liefst laten bij Word, Power Point, email en een beetje surfen op internet. Gewoon die dingen die ik mijzelf aangeleerd heb, sinds de opkomst van de computer in mijn studententijd (de begin jaren 90 dus). Die goeie ouwe tijd waarin ik met veel gemak het toetsenbord bespeelde met de codes van Word Perfect, als een sonate van Mozart.
Ik verbaas me ook over mijzelf. Ik begrijp namelijk goed dat mensen van 60 en ouder afhaken, met alles wat van 'persoonlijk contact bij de balie' naar 'praten met de computer' is geworden. Met het moeten onthouden van 20 pincodes, passwords en inlogcodes voor bankzaken, email, websites, etc. Die je niet mag opschrijven, en die je daarom altijd door elkaar haalt of vergeet, omdat je op vele plekken dan maar (beveilingstechnisch heel fout) dezelfde passwords met steeds een ander opvolgingscijfer kiest. "Was het nou Haarlem1, 2 of 12???".
Ik snap die verwarring, het afhaken. Maar ik, ik ben 'nog maar 40' en voel me al een Oma in Internetland. Ik hou me vast aan de artikelen die ex-facebook-verslaafden in de krant schrijven over het deleten van hun account (en hoe moeilijk dat is, zowel technisch als psychologisch). Die opgelucht vermelden dat ze weer gaan deelnemen 'aan het echte leven'. Die blij zijn dat niet hun hele privé leven met foto's en al op internet meer te traceren is (door je moeder / ex / onbekende 'vrienden' maar ook door toekomstige werkgevers, die niet echt blij worden van een close-upje van jou "na een avond lekker doorzakken, wel te zien aan mijn wallen he?"). Door dit soort artikelen groeit mijn hoop, dat de hype van alles en iedereen volgen en vinden op internet weer gaat wegebben. Dat mensen weer écht contact durven aangaan. We elkaar opzoeken 'in real life'.
Tegelijkertijd zie ik natuurlijk ook dat ik mij achter deze hoop, en aanname van 'dat je dan pas echt contact hebt', verschuil met mijn steeds groter wordende angst 'dat ik er niet meer bijhoor' en dat ik 'als professional nu al afgeschreven ben'. Dus...
NOODKREET @welke Jonge Held dan ook, die mij de Nieuwe Media-Kloof over helpt wandelen. BELONING: ik kan een taart voor je bakken? (lekker ouderwets;)
ps je gelooft het NIET... nadat ik dit bericht heb opgeslagen heb ik ZELF, ja zelf, uitgevonden hoe ik aantal PAGEVIEWS kon toevoegen. Ik ben zooooo trots! (laat deze Oma maar praten... hulp heeft ze hoe dan ook nodig... wellicht psychologisch?)
Maar ja, er is ondertussen veeeel meer mogelijk en mijn manager en jonge teamleden bevelen aan vooral veel te twitteren, facebooken en communities op te starten om te 'crowd sourcen' en 'linken' en informatie te 'sharen'. De nieuwe vorm van marketing.
En echt, ik geloof er wel in, dat je op die manier gevonden wordt tegenwoordig. Ik zoek zelf tenslotte ook van alles op met 'google'. Maar op de een of andere manier ervaar ik een onoverbrugbare kloof tussen mij en die nieuwe media. En tussen mij en 'de jonge generatie'. Dat is best even schrikken, omdat ik niet 'oud' wil zijn, en toch... ik zou het het liefst laten bij Word, Power Point, email en een beetje surfen op internet. Gewoon die dingen die ik mijzelf aangeleerd heb, sinds de opkomst van de computer in mijn studententijd (de begin jaren 90 dus). Die goeie ouwe tijd waarin ik met veel gemak het toetsenbord bespeelde met de codes van Word Perfect, als een sonate van Mozart.
Ik verbaas me ook over mijzelf. Ik begrijp namelijk goed dat mensen van 60 en ouder afhaken, met alles wat van 'persoonlijk contact bij de balie' naar 'praten met de computer' is geworden. Met het moeten onthouden van 20 pincodes, passwords en inlogcodes voor bankzaken, email, websites, etc. Die je niet mag opschrijven, en die je daarom altijd door elkaar haalt of vergeet, omdat je op vele plekken dan maar (beveilingstechnisch heel fout) dezelfde passwords met steeds een ander opvolgingscijfer kiest. "Was het nou Haarlem1, 2 of 12???".
Ik snap die verwarring, het afhaken. Maar ik, ik ben 'nog maar 40' en voel me al een Oma in Internetland. Ik hou me vast aan de artikelen die ex-facebook-verslaafden in de krant schrijven over het deleten van hun account (en hoe moeilijk dat is, zowel technisch als psychologisch). Die opgelucht vermelden dat ze weer gaan deelnemen 'aan het echte leven'. Die blij zijn dat niet hun hele privé leven met foto's en al op internet meer te traceren is (door je moeder / ex / onbekende 'vrienden' maar ook door toekomstige werkgevers, die niet echt blij worden van een close-upje van jou "na een avond lekker doorzakken, wel te zien aan mijn wallen he?"). Door dit soort artikelen groeit mijn hoop, dat de hype van alles en iedereen volgen en vinden op internet weer gaat wegebben. Dat mensen weer écht contact durven aangaan. We elkaar opzoeken 'in real life'.
Tegelijkertijd zie ik natuurlijk ook dat ik mij achter deze hoop, en aanname van 'dat je dan pas echt contact hebt', verschuil met mijn steeds groter wordende angst 'dat ik er niet meer bijhoor' en dat ik 'als professional nu al afgeschreven ben'. Dus...
NOODKREET @welke Jonge Held dan ook, die mij de Nieuwe Media-Kloof over helpt wandelen. BELONING: ik kan een taart voor je bakken? (lekker ouderwets;)
ps je gelooft het NIET... nadat ik dit bericht heb opgeslagen heb ik ZELF, ja zelf, uitgevonden hoe ik aantal PAGEVIEWS kon toevoegen. Ik ben zooooo trots! (laat deze Oma maar praten... hulp heeft ze hoe dan ook nodig... wellicht psychologisch?)
Abonneren op:
Posts (Atom)