Vrijdagochtend liep ik langs de weilanden het landgoed in dat vlak bij ons huis ligt. De lucht kleurde tijdens de wandeling van licht-roze naar zacht-geel. Op de vlaktes om mij heen een prachtige laag sneeuw, waar ik vervolgens met mijn (uit de garage opgeviste, jarenlang niet gebruikte) snowboots doorheen knerpte. Hond Puk rende en holde door de sneeuw heen - alleen daar word je al vrolijk van - en aangezien de geuren door de sneeuw nog intenser worden, snuffelde ze elke vierkante meter af naar weer een nieuw onbekend spoor.
Het meest adembenemend waren de ijskristallen op de takken van de bomen, die als kleine verlichte flinters naar beneden hingen. Later begreep ik dat dit de mist was die aangevroren was aan de takken. Mijn hart jubelde (ja, sorry, dit is een heel ouderwets woord voor een blog, maar dit woord beschrijft nu eenmaal het beste wat er toen gebeurde in mij: jubelen!).
Ik weet nog dat ik dacht, die vrijdag, toen ik thuis kwam: ik MOET mijn blog nu schrijven, nu ik dat gevoel zo duidelijk te pakken heb. Maar: ik had een training voor te bereiden, voor een groep jonge adviseurs, die op zoek zijn naar inzichten over de voor hun spannende volgende loopbaanstap. Het leuke was dat door de wandeling, en doordat mijn hart zo opengeklapt was door de schoonheid van de omgeving, mijn voorbereiding in één stroom doorging. Iets waar ik al weken over had nagedacht, wat ik met hun wilde gaan doen, maar wat ergens blokkeerde in mijn gedachten en mijn vrees 'is dít het dan wel?'.
Door die wandeling wist ik weer: genieten! Dat is wat voor mij nodig is om in beweging te komen. Het helemaal beleven van de schoonheid van de natuur, of het opgaan in het samen-zingen met de andere zangers uit mijn koor, dat zijn vanzelfsprekende inspiratiebronnen die ook 'al het andere' bij mij in stroming brengen.
Dus die voorbereiding voor de training ging ineens als een trein. En je snapt dat ik gewoon erg nieuwsgierig ben naar wat deze jonge mensen in beweging brengt en motiveert. Dat ga ik volgende week ontdekken...
