Oei, wat vind ik het toch moeilijk om 'imperfectie' te accepteren. Ik denk dan aan: dat ik fouten maak, dat ik het niet eens ben met iemands mening (die zelfs 'stom' vindt), dat ik nog steeds niet de website op orde heb gemaakt terwijl die nieuwe tekst al maanden in mijn hoofd zit, etc. Ik heb daar over zitten nadenken waarom dat toch is, dat ik imperfectie zo lastig vind om mee te dealen. En ook, wat dat dan is: imperfectie? Want: bestaat dat eigenlijk wel, of is dat een bedenksel in mijn hoofd?
Je zou kunnen zeggen dat imperfectie bestaat, als er ook perfectie bestaat als tegenpool. Maar, en hier begint het ingewikkelde spel: zowel perfectie als imperfectie zijn een subjectief begrip. Wat ik een prachtige trainingsdag vond, kan de ander benoemen als 'ik heb weinig nieuws geleerd'. Wat ik een 'dat heb ik echt veel te lang voor mij uitgeschoven' actie noem, ziet een ander als 'je hebt andere zaken opgepakt, en dus de juiste prioriteiten gesteld'. Waar ik me nog steeds groen en geel erger aan de superlelijk (dus niet-perfect) door mijn schoonpa afgezaagde kastjes bij ons op zolder, ziet mijn lief deze niet eens meer. "Fijn dat ze af zijn, he?!"
Kortom: absolute perfectie en imperfectie bestaan dus niet. PUNT. Hoeveel competentieprofielen we ook met elkaar afspreken, hoeveel KPI's, het blijft een persoonlijk gekozen norm voor 'de open werkelijkheid zelf' die nooit vast te leggen is.
Wat maakt dan dat ik zo'n last heb van imperfectie, terwijl het niet bestaat?! HAHA, dan kan ik er ook wel weer om lachen, terwijl toch... Mijn uitkomst is de volgende: perfectie en imperfectie zijn dezelfde polariteiten als gelijk vs. verschillend of samen vs. alleen. Als de ander iets anders vindt of doet dan ik zelf, en ik label dat dus onbewust direct als 'imperfect' ... zegt iets binnen in mij eigenlijk: "Jij moet hetzelfde vinden als ik, het doen zoals ik wil, want anders... sta ik alleen. En dat wil ik niet! Boehoe!"
Jaha, en DAT heb ik natuurlijk totaal niet door op de momenten dat ik uit mijn slof schiet, en vol vuur mijn kijk en gelijk op de trainingsdag /de werkvorm / de samenwerking / 'hoe je zolderkastjes moet afzagen' verdedig. Nee, want daar spring ik weg van het oh zo bedreigende 'daar sta ik alleen' gevoel. Dus, beste collega, klant, deelnemer, als je mij weer een keer fel uit de hoek ziet komen, glimlach dan naar de Kleine Mariette, die niet alleen wil staan ... en de Grote Mariette zal zich herpakken en je glimlach beantwoorden. "Oja, imperfectie bestaat niet".
1 opmerking:
Hoi Mariette,
Wat heerlijk, wat eerlijk en open! Je schrijft vermakelijk, ik zie je voor me staan - met je kleine meisje ernaast, dat enigszins twijftel tussen stampvoeten en huilen - dat is tenminste zoals ik het voor me zie.
Imperfectie is wat de wereld interessant maakt. Het zijn de rafeltjes, de tekens des levens die altijd en overal ontstaan. Zo wees het vierjarige dochtertje van een vriendin (die ook erg van de perfectie is overigens) mij fijntjes op twee krassen in het glazen blad van de - overigens prachtige - eettafel, en ze keek er bedenkelijk bij. Er gaat een heel leven, een compleet verhaal schuil achter die paar krasjes. En nog één achter de wijze waarop die kleine dat vertelde en toonde. Geweldig toch?
Blijf twijfelen, blijf wikken en wegen. Dat is mooi, dat kleurt het leven.
Liefs,
Esther
Een reactie posten