Wat is het toch heerlijk om na een week hard werken (waarin ik in de mij bekende 'laptop-modus' verval) lekker in en om huis te rommelen: de was doen, met de hond lopen, bakkie koffie op ons favoriete terras in het dorp, lunchen, eindelijk die kast eens in elkaar zetten. Thuis zijn, en daar ook hélemaal zijn, met al je aandacht bij de gewone dingen, met alles in en om je heen. Dat lijkt heel aards en gewoon, dat is het ook, niks verhevens. Gewoon zijn. En tegelijktijd helpt dit letterlijk thuis-zijn, en daar met volle aandacht te zijn en doen, mij aan de herinnering van het alomvattende spirituele Thuis-Zijn, waar leraren ons over vertellen.
Lenne Gieles beschrijft het heel mooi als: Thuis zijn is '...leven vanuit je oorsprong. Je bent dan niet langer gefixeerd op, en overgeleverd aan de eisen van de buitenwereld. Zijn bepaalt van binnenuit wat je doet en laat. Dit Zijn is de grondslag van je dag en het vult je activiteit met rust en aandacht'. Prachtig beschreven hoe activiteit gevuld is met rust en aandacht. Er is daar geen splitsing in rust, en met volle aandacht aanwezig zijn, en actie. Terwijl we dat gewoonlijk wél doen: "eerst even dit afmaken / nog snel even die bellen / alleen nog taakje 103 af en dán ...", mag je neerploffen voor de tv. Eindelijk rust!
Wat zij ook beschrijft is dat het doen en laten vanuit Zijn geen reactie meer is op de buitenwereld, en wat die - in jouw beleving - aan je vraagt. Een vrij en creatief doen en laten, dus. En dat is niet een 'en nou ga ik doen wat ik wil'. Met een onderliggend subtiel, dan wel openlijk, aggressief gebaar van 'f*** the others!'.
Want dat is een andere splitsing die wij maken, vanuit onze psyche: dat als je jezelf vormgeeft vanuit de Zijnsgrond, helemaal tevoorschijnt komt, jezelf differentiëert, je niet meer in verbinding zou (kunnen) staan met de anderen, met de wereld. En dat 'jezelf zijn' dus per definitie een afzetten en afscheiden is van de ander. Hans Knibbe beschrijft de splitsing die wij maken tussen 'vorm' en 'verbinding' als volgt in zijn handboek Zijnsoriëntatie: 'Rusten in Zijn is de uitnodiging om het neurotische apart-zijn los te laten en weer in verbinding te zijn. Doen wat je wilt is de uitnodiging om het neurotisch vasthouden aan symbiotische verbinding los te laten en los te durven staan.'
En dan de opheffing van onze cruciale denkfout: 'In feite zijn het echter geen twee dingen. Ze hebben dezelfde wortel. Als we in Zijn rusten, zijn we zowel in verbinding als dat we doen wat we willen. Niet in de oppervlakkige zin 'lekker doen waar we zin in hebben', maar in de diepere betekenis van uitdrukking geven aan wie we in wezen zijn. Willen is al Zijn, het is Zijn in beweging'.
En dat geeft een werkelijk gevoel van heelheid, van vorm-in-verbinding zijn. Om af te sluiten met de woorden van Lenne Gieles (die overigens de workshop 'Thuis' geeft op 7 juni bij de Baak, dus als je nieuwsgierig bent geworden ...): 'Dit 'zijn wie je bent geeft je vervulling: je bent thuis.'
