Pagina's

vrijdag 23 oktober 2009

Opgewonden twitteren

Vandaag is mijn vrije dag, althans, gewoonlijk is dat zo, maar vandaag haal ik een vakantiedag in. Enfin, omdat het toch een vrijdag is, gun ik mijzelf wat later op te staan en een uitgebreide wandeling met mijn hond te maken langs de landerijen hier in de buurt. Een schitterende dikke mist hangt deze ochtend in ons dorp (ha, wat klinkt dat heerlijk plattelands), waardoor het klinkt en voelt alsof je onder een soort kaasstolp loopt, als je snapt wat ik bedoel.
Mijn oren stonden deze morgen op 'gewaarzijn' - daar bedoel ik mee: ze stonden afgesteld op horen wat er allemaal om mij heen klinkt aan geluiden in plaats van op de dagelijkse uitzending van mijn altijd babbelende geest - en daardoor hoorde ik de vogels intens kwetteren en fluiten naar elkaar. Misschien hoorde ik het ook wel beter doordat het allemaal 'in die kaasstolp' bleef hangen, nuja, ik hoorde dus die vogels.
En ineens wist ik waar 'twitteren' vandaan was gekomen: dat was synoniem voor het gekwetter van de vogels, die elkaar dingen toeroepen vanuit de bomen waar zij in neergestreken zijn. Kleine berichtjes waarmee ze hun territorium duiden, wat er daar aan de hand is, en de ander naar zich toe lokken of juist van zich af houden.
Dus zoiets als:
@ Hé, BlackBird jij ook in die boom?
@ Ja, top lokatie hier. Zie jij dat vrouwtje daar?
@ Waag je daar niet aan, BB.
@ Hoezo!!!?
@ Gisteren zowat een oorlog uitgebroken om haar.
@ Okay, daar steek ik geen snavel tussen! Ik vlieg uit! Bye bye BlackBird
Nu ben ik zelf geen twitteraar, dus bovenstaande zal vast niet volgens de gangbare codes zijn. Maar dat maakt me eigenlijk niet zo uit. Het gaat mij meer om de gebeurtenis van opeens iets snappen vanuit spontane ervaring, in dit geval: het besluisteren van de vogels en de link zien met het getwitter op internet. Om mijn inzicht nog wel even te staven met feitelijke kennis, heb ik mijn Engelse woordenboek uit de kast gevist, om te verifiëren of de vertaling van 'twitter' in de buurt komt van mijn persoonlijke inschatting. Toen moest ik nog meer glimlachen:
twitter: I ww. tjilpen, sjilpen; met een pieperig stemmetje spreken, piepen; trillen van opwinding, giechelen; II zn. trilling, erg opgewonden.
Need I say more? Ik kan er niets aan doen, maar ik denk dat ik het twitteren nu toch maar overlaat aan mijn opgewonden collegas en mijzelf bezig houdt met de kunst van weloverdachte gedachtenslijpsels in mijn digitale dagboek ;)

donderdag 8 oktober 2009

Coachend leiderschap: hype of houding?

Gisteren hadden we een meeting met het team van het programma Coachend Leiderschap. Alle koppen bij elkaar om na te denken over een nieuw ontwerp van dit programma. Niet dat het nu niet goed is, maar omdat we willen aanscherpen: waarom willen wij eigenlijk coachende leiders? wat draagt dat bij? wat is onze visie op coachend leiderschap en coaching? Om van daaruit weer eens met frisse en scherpe blik te kijken naar ons eigen programma. En of dat voldoende weerspiegelt waar wij voor staan.
Ik vind dit altijd heerlijke sessies: ideeën slijpen aan elkaar, zoeken naar eensgezindheid zonder de individuele gedachten 'af te doen', een gezamenlijke grond te zoeken van waaruit wij willen werken. Moe maar voldaan kwam ik deze meeting uit, vol vertrouwen dat wij gaan werken vanuit een nieuw ontwerp in 2010.
En waar kwamen we inhoudelijk dan op uit, ben je vast nieuwsgierig naar? De essentie van coachend leiderschap voor ons is dat je leert kijken naar de mens in plaats van de inhoud. Je iemand zelf oplossingen laat vinden voor zijn/haar vraagstukken. En je weet te bewegen in het spanningsveld van individuele doelen versus team/organisatiedoelen. Dat is wat iemand in onze training gaat leren.
Maar dan de vraag: waarom vinden wij coachend leiderschap eigenlijk belangrijk? Is het niet een hype, uit de jaren 80, en nu toch echt passé, niet meer nodig of niet meer passend in de huidige tijd. Waar weer meer nadruk komt op: resultaten, marges, targets, om als organisatie te overleven in een tijd van recessie?
Nee, coachend leiderschap is geen hype, menen wij, maar - nog steeds - een essentiële houding om als leider bij te dragen aan ontwikkeling en prestaties van mensen en daarmee de resultaten van organisaties. Want: de coachende leider spreekt haar medewerkers aan op eigen verantwoordelijkheid nemen, op ieders potentie problemen op te lossen en initiatieven te nemen, kortom: draagt bij aan verandering en innovatie in organisaties.
Ideaalplaatje? Te kort door de bocht? Wij vinden van niet. En ervaringen van coachende leiders uit het veld (bijv. Michiel den Ouden van Heinz, lees het artikel over 'coaching in organisaties' op www.debaak.nl/cl) sterken ons in onze mening. Coachend leiderschap leeft!
Reacties en jouw ervaringen met coachend leiderschap in organisaties zijn welkom op m.koster@debaak.nl. Ik bundel ze en zet ze op het net.