Beste lezers,
Mijn laatste blog was van 8 mei. Als jij/u mijn blog volgt: mijn welgemeende excuses dat ik zo lang niets heb geschreven. Ik maak het goed met een extra lang verhaal deze keer. Terugkijkend zie ik mijzelf in de maand juni steeds sneller werken, volgens een exponentiele curve (je weet wel, zo'n soort glijbaan, en dan omhoog), om de laatste klussen voor de zomervakantie 'af' te hebben.
Maar ja, denk ik nu: wat is af?! Is het drukken van 'send' op een email werkelijk een 'affe activiteit'? Want op die email volgt een reply, en een actie die daar weer op volgt. Is het versturen van een nieuwe website tekst voor je programma aan de webmaster 'een gedane zaak'? Nee, daarna komt het echte werk: kijken of er meer deelnemers op het programma af komen, of deze tekst ook nog aangepast dient te worden in onze flyer... Enfin, you got the point, om maar eens in goed Nederlands te zeggen.
In werk is niets zomaar af. Eigenlijk zoals het echte leven zelf: uit het een vloeit vanzelf het andere voort. Geen begin, geen eind. Als ik nu eens op die manier naar mijn werk kijk: er is geen begin en geen eind, alleen een levende stroom van 'gebeurtenissen', waar ik deel van uit maak, zou ik dan minder in die curve terecht komen? Ik denk het wel.
In de vakantie, waarin ik een fantastische rondreis door Zuid-West USA maakte, was mij al vanaf dat we het vliegtuig instapten duidelijk dat de enorme urgentie, die ik op alle werk-activiteiten had geplakt, minder groot was dan dat mijn hoofd er van gemaakt had. Tuurlijk, de acties moeten op zeker moment gebeuren, er valt denkwerk te verrichten over programma's herontwerpen, promoten etc, maar... alles draait door ook als ik er even níet mijn volle 100% aandacht op heb gericht. "Het doet zichzelf" zou je in Zijns-termen kunnen zeggen.
Dus zo zit ik deze ochtend te mijmeren over hoe ik mijn werk de komende maanden met meer gemak en minder 'grijperigheid' kan doen. Want, zo bedacht ik ook op deze heldere morgen (helder, zowel in mijn hoofd als om mij heen - ach, je zou eens moeten zien hoe prachtig de landerijen er hier bijliggen, rustig wakker wordend in de ochtendnevel, schapen paarden koeien nog in groepjes bij elkaar in de weide, en alleen de wandelaars met hond, waar ik er dus een van ben, op hun eerste ommetje elkaar groetend met een KPN-achtig 'mogguh')... je bent vast even de draad kwijt nu.
Even opnieuw starten: wat ik mij zonet bedacht, is dat werk iets is waar je jezelf in kunt uitdrukken. Je-ZELF dus. Ja, misschien voor jou een vanzelfsprekendheid als de zojuist genoemde koe in de wei, maar gek genoeg raak ik mijzelf vaak kwijt in werk. Ik leg het uit: daar waar ik van nature niet zo precies ben, soms gewoon lui, ben ik in mijn werk in extreme mate perfectionistisch en fanatiek. Het moet nú af en wel tot in de puntjes, nog éven doorpakken, dat idee. Dat is toch wel gek he? Dat je (of ik dus - maar ik denk dat velen dit herkennen) een deel van jezelf 'aan de kant zet' of 'vergeet' als je in de werk-modus beland.
Dat het niet zo gek is, dat dit gebeurd, is eigenlijk weer een blog apart, maar ik probeer het toch even kort met de uitleg dat wij allemaal, ieder op zijn/haar eigen manier, op een strategische, opgetrokken manier, in werk staan. Onbewust proberen we iets te bereiken dat we vroeger (denk aan: baby/kindertijd) gemist hebben. Aandacht, bevestiging, erkenning, genegenheid. En door, bijv. zoals ik, heel hard te werken, hopen dat alsnog te krijgen. Hoe schrijnend ook dat we dit doen, en daarmee onszelf voorbij hollen, of maar een deel van onszelf laten zien in werk (en dat geldt net zo hard in je liefdes-relatie of waar ook), kun je er ook wel om glimlachen: het beeld van jezelf dat als een kind opkijkt naar De Leidinggevende (of: Het Bedrijf, of Je Collega) als Goede Moeder. Of, als deze niet de bevestiging geeft die je wilt (in complimenten, leuke projecten of salaris) als De Foute Moeder.
Afsluitend: laten we dus proberen dat gevoel van losheid, dat je ongetwijfeld in je vakantie geproefd hebt, meenemen als we weer starten met werken. Het niet-opgetrokken, present en 'eigen' je werk vormgeven, of nog beter: laten ontstaan. Ik denk dat het een heel gezond effect heeft op elke medewerker, de samenwerking en het bedrijf. Let's try, folks!
